Józef Flawiusz (łac. Titus Flavius Iosephus, ur. 37, zm. po 94) – żydowski historyk pochodzący z klasy Joariba, pierwszej klasy kapłańskiej w Izraelu. Urodził się w Jerozolimie w 37 roku, a w roku 64 przybył do Rzymu, gdzie przebywał trzy lata. Do kraju powrócił w roku 66, w czasie gdy wybuchło powstanie żydowskie przeciwko Rzymianom. Flawiusz przyłączył się do powstania, objął dowództwo nad powstańcami w Galilei, a w roku 67 dostał się do niewoli. Po dwóch latach uwolnił go Wespazjan, który jako jego nowy patron nadał mu nazwisko Flavius, obdarzając go również obywatelstwem rzymskim. Od tego momentu poświęcił się całkowicie pracy literackiej, tworząc m.in. Dawne dzieje Izraela, Apologię, Autobiografię i właśnie swe zasadnicze dzieło Dzieje wojny Żydowskiej przeciwko Rzymianom, zwane też Wojną Żydowską
Dzieje wojny żydowskiej przeciwko Rzymianom obejmują okres historyczny od czasów kiedy to wybuchło zwycięskie żydowskie powstanie narodowowyzwoleńcze przeciwko hellenistycznemu królowi Antiochowi IV Epifanesowi (panował w latach 175-163 p.n.e), a jednocześnie po raz pierwszy w regionie zaznaczyła się polityczna obecność Rzymian. Opisuje stuletnie panowanie dynastii Machabeuszy i jej schyłek, popadnięcie w zależność od Rzymu, przejęcie rządów przez Heroda Wielkiego, nieudane powstanie antyrzymskie po jego śmierci, a następnie całkowitą utratę państwowości. Po sześćdziesięciu latach rzymskiego panowania wybucha kolejne powstanie żydowskie, tym razem zakończone ogromnymi zniszczeniami, oblężeniem Jerozolimy i zburzeniem Świątyni.
