Pakiet trzech tytułów. Dwa autorstwa Zygmunta Feuda:
- Psychopatologia życia codziennego
- Wizerunek własny
Pasje Zygmunta Freuda autorstwa Ericha Fromma to krytyczna, a jednak pełna uznania i szacunku analiza sposobu myślenia Freuda, analiza przeprowadzona z punktu widzenia humanistycznej odmiany psychoanalizy. Można wręcz stwierdzić, że Pasje ... to psychoanalityczna teoria osobowości twórcy psychoanalizy. Pasje Zygmunta Freuda z całą pewnością ułatwią nam zrozumienie sposobu myślenia twórcy psychoanalizy, a jak pisze sam Fromm Chociaż Freud reprezentował szczytowe osiągnięcie racjonalizmu, to w tym samym czasie zadał temu racjonalizmowi śmiertelny cios. Pokazując, że źródła działania człowieka tkwią w podświadomości, w głębinach , z których większość nigdy nie otwiera się przed badawczym spojrzeniem, oraz że człowiek świadomą myślą kontroluje swoje zachowanie jedynie w niewielkim stopniu...
W
Psychopatologii życia codziennego Zygmunt Freud zajmuje się przede wszystkim mechanizmami, które powodują, że zapominamy (zarówno imiona, jak i wyrazy obce, nazwy czy szyk zdań), popełniamy podświadomie pomyłki w czytaniu i pisaniu. Także przejęzyczeniami, czynnościami pomyłkowymi, również zabobonami i innymi błędami. Freud – pamiętajmy o tym – był przede wszystkim lekarzem. Jego samego w dużej mierze zaskoczyły rezultaty własnych badań, tak bardzo bowiem ludzka natura okazywała się inna od tej, jaką chciałby widzieć wiedeński mieszczanin z początku XX wieku. Jednak to badania konkretnych ludzi spowodowały, że Freud doszedł do swych wniosków o ludzkiej naturze. Występowanie takich zjawisk jak czynności pomyłkowe, przejęzyczenia, nieświadomie popełniane błędy, zapominanie nazw czy imion, zabobony możemy wyjaśnić jako ujawnienie się niezupełnie stłumionych treści psychicznych, których nie dopuszcza świadomość, ale które nie są jednak pozbawione wszelkiej możności ujawnienia się.
Psychopatologia życia codziennego to oprócz
Wstępu do psychoanalizy najważniejsze z dzieł twórcy psychoanalizy.
W
Wizerunku własnym Freud przedstawia swoją drogę naukową od wczesnych czasów gdy praktykował w wiedeńskich szpitalach aż do chwili największego rozwoju psychoanalizy. Na początku swojej kariery leczy chorych psychicznie przy pomocy hipnozy. Dopiero w 1891 r. może już częściowo poświęcić się pracy stricte naukowej, pisze pierwszą książkę O pojmowaniu afazji. Zaczyna zwracać baczną uwagę na kwestie dotyczące seksualności. Wtedy też zarzuca hipnozę i rozpoczyna stosować w leczeniu nową metodę zwaną katarktyczną, którą można nazwać praprzodkiem psychoanalizy. Freud opisuje kolejne fazy jej rozwoju od teorii tłumienia (to już rzeczywisty początek psychoanalizy), przez odkrycie libido, metodę przeniesienia, analizy marzeń sennych czy czynności pomyłkowych aż do późniejszych psychoanalitycznych interpretacji religii (którą nazywa zbiorową nerwicą natręctw) i kultury. Sporo znajdziemy tu również o rozwoju ruchu psychoanalitycznego, wiernych zwolennikach (np. O. Rank czy E. Bleuler), jak i odszczepieńcach (np. C.G. Jung czy A. Adler).
Zygmunt Freud (1856-1939) - austriacki psycholog, psychoterapeuta, neurolog, neuropatolog, twórca psychoanalizy i psychologii głębi, chyba jedna z najważniejszych postaci w nauce o człowieku, postać wręcz symboliczna w nauce jak Einstein w fizyce, tak Freud w naukach o człowieku wyznaczali najważniejsze kierunki myśli. W zasadzie nie byłoby współczesnej psychologii bez freudyzmu, choć oczywiście wiele z jego tez zostało zweryfikowanych i wiele szkół w psychologii powstało wręcz jako kontrreakcja na tezy psychoanalizy.
W Psychopatologii życia codziennego Freud zajmuje się przede wszystkim mechanizmami, które powodują, że zapominamy (zarówno imiona, jak i wyrazy obce jak i nazwy i szyk zdań), popełniamy pomyłki w czytaniu i pisaniu. Także przejęzyczeniami, czynnościami pomyłkowymi, także zabobonami i błędami. Freud - pamiętajmy o tym - był przede wszystkim lekarzem. Jego samego w dużej mierze zaskoczyły rezultaty jego własnych badań tak bardzo bowiem ludzka natura okazywała się inna od tej jaką chciałby widzieć wiedeński mieszczanin z początku XX wieku. Jednak to badania konkretnych ludzi spowodowały, że Freud doszedł do swych wniosków o ludzkiej naturze. Te wyniki badań doprowadziły go do tezy iż wspólną zaś cechą zarówno najlżejszych, jak i najcięższych przypadków chorobowych, które mają także czynności pomyłkowe i przypadkowe jest to, że możemy te zjawiska sprowadzić do niezupełnie stłumionych treści psychicznych, które nie dopuszczone do świadomości nie są jednak pozbawione wszelkiej możności ujawnienia się.
304 strony, oprawa miękka; przekład: Ludwik Jekels i Helena Ivanka; wydano na podstawie pierwszego polskiego wydania z 1912 roku; projekt okładki: Marcin Wojciechowski; ISBN: 978-83-7998-130-4;
