We wczesnej pracy Poczwórne źródło twierdzenia o podstawie dostatecznej przedstawia Arthur Schopenhauer zręby swojego filozoficznego systemu, nawet jego główne dzieło było rozwinięciem tej krótkiej rozprawy. W jej części pierwszej omawia poglądy wcześniejszych myślicieli, jak Kartezjusz, a zwłaszcza Kant, by w kolejnej sformułować tę ogólną regułę, a w kolejnych podać jej uzasadnienie. A regułę tę przedstawia następująco: Nasza poznająca świadomość, występując jako zewnętrzna i wewnętrzna zmysłowość, jako rozsądek i rozum rozdziela się na podmiot (subiekt) i przedmiot (obiekt) i nie zawiera nic ponadto. Być przedmiotem dla podmiotu, a być naszym wyobrażeniem, jest to to samo. Wszystkie nasze wyobrażenia są przedmiotami podmiotu, a wszystkie przedmioty podmiotu są naszymi wyobrażeniami. Ale jest tak, że wszystkie nasze wyobrażenia są pomiędzy sobą w związku prawidłowym i co do formy a priori wyznaczalnym, dzięki czemu nie może być dla nas przedmiotem (obiektem) coś dla się samego istniejącego i niezależnego, coś osobnego i oddzielonego.
Arthur Schopenhauer (1788-1860) – jeden z najwybitniejszych niemieckich filozofów, autor takich dzieł jak O wolności ludzkiej woli, O podstawie moralności, O religii, a przede wszystkim Świat jako wola i wyobrażenie, w którym przedstawia pełny obraz swojego filozoficznego systemu. Szeroko jest znany dzięki krótkiej rozprawie Erystyka czyli sztuka prowadzenia sporów. Choć w zasadzie Schopenhauer nigdy nie stworzył żadnej filozoficznej szkoły, to jednak wywarł wielki wpływ na takich myślicieli jak Bergson (ze swoim intuicjonizmem), Nietzsche (ze swoją filozofią życia), a czerpali z niego także neokantyści i pragmatycy. Zwykło się nazywać Schopenhauera twórcą pesymizmu filozoficznego.
Jak pisze Jan Garewicz jego pesymizm nie miał nic wspónego z katastrofizmem, a negacja postępu z zaprzeczeniem rozwoju nauki i techniki Uczył rezygnacji bez pokory, współczucia bez miłości bliźniego, buntu bez działania. Schopenhauer z jednej strony neguje świat, ale z drugiej strony uznaje ten świat za jedyny z możliwy. I czyni tak z powodu przyjęcia pewnych zasad aksjologicznych, ale też ontologicznych. Trzeba pamiętać, że tak punktem zasadniczym w myśleniu Schopenhauera była filozofia Immanuela Kanta. w zasadzie cała ontologia Schopenhauerowska oparta jest na Kancie, ale jednak nie byłby Schopenhauer filozofem na wskroś oryginalnym, gdyby był tylko kantowskim epigonem. Jak pisze Jan Garewicz Ze ślepego zaułka w jakim znalazła się filozofia niemiecka Schopenhauer widział tylko jedno wyjście: należało uznać doświadczenieza jedyne źródło wiedzy i pokusić się o stworzenie metafizyki uzasadnionej empirycznie."Poczwórne źródło wiedzy..." jest taką pierwszą przymiarką do stworzenia nowej Schopenhauerowskiej metafizyki.
Przekład: Ignacy Grabowski; projekt okładki: Marcin Wojciechowski; 176 stron, oprawa miękka; ISBN: 978-83-7998-064-2
